LL  

Cant de la mel. Cuenca, 2010. Foto: Joan Navarro

             

[Cant de la mel. Cuenca, 2010. Foto: Joan Navarro]

 

 

Tarso de Melo

 

 

      Poéticas (1)

 

      Poètiques (1)

      Poéticas (1)

      Poetics (1)

      Poétiques (1)

 

 

 

Poéticas (1)

 

Va a sus versos como quien va a su cueva.

Juan Gelman

 

 

De onde caem as vozes que falam no poema,

cai também um pouco de silêncio. E vontade

 

de dar nome ao silêncio, ao que foge sob o que é dito,

ao que fica amarrado nas palavras que o sustentam

 

– o poema, enterrado na cova do poema, nomeado

e inominável. Para além das palavras, na carne–

 

cerne – do sentido, como uma dor. Ou sua fome.

Como o que vem à cabeça – rói a memória e parte.

 

Parte em parte. O que vai ao poema é pálida sombra

do que fica nos ossos. Gravado, em febre, incrustado.

 

O que é dito se faz das palavras que um – com os dias,

alguma paixão e suas armas – salva daí. E partilha

 

incontrolável, vento em redor de si mesmo, água entre

dedos, sonho e chama, “árbol sin hojas que da sombra”.

 

O que se há de dizer escapa: cruza o rio de palavras

e chega, cada vez mais seco, à outra margem.

 

 

13/fev/11

 

[para Reynaldo Damazio, pelo Gelman]

 

 

|Tarso de Melo é poeta, autor de Planos de fuga (CosacNaify/7Letras, 2005), Lugar algum (Alpharrabio, 2007) e Exames de rotina (Editora da Casa, 2008), entre outros. Advogado e professor universitário, é mestre e doutor em Filosofia do Direito pela Universidade de São Paulo.

 

 

Λ

 

 

Poètiques (1)

 

Va a sus versos como quien va a su cueva.

Juan Gelman

 

 

Des d’on cauen les veus que parlen al poema,

cau també un poc de silenci. I ganes

 

de donar nom al silenci, a allò que fuig sota el que és dit,

a allò que queda amarrat a les paraules que el sustenten

 

– el poema, enterrat a la cova del poema, anomenat

i innombrable. Més enllà de les paraules, a la carn–

 

cor – del sentit, com un dolor. O la seua fam.

Com allò que ve al cap – rosega la memòria i se’n va.

 

Parteix en part. Allò que va al poema és una ombra pàl·lida

del que queda als ossos. Gravat, en febre, incrustat.

 

Allò que és dit es fa amb les paraules que un – amb els dies,

alguna passió i les seues armes – salva d’allí. Y reparteix

 

incontrolable, vento al voltant de si mateix, aigua entre

els dits, somni i flama, “árbol sin hojas que da sombra”.

 

Allò que s’ha de dir escapa: travessa el riu de paraules

i arriba, cada vegada més sec, a l’altra riba.

 

 

13 de febrer de 2011

 

[a  Reynaldo Damazio, pel Gelman]

 

 

|Tarso de Melo és poeta, autor de Planos de fuga (CosacNaify/7Letras, 2005), Lugar algum (Alpharrabio, 2007) i Exames de rotina (Editora da Casa, 2008), entre d’altres. Advocat i professor universitari, màster i doctor en Filosofia del Dret per la Universitat de São Paulo.

 

 

| Traducció: Joan Navarro

 

 

Λ

 

 

Poéticas (1)

 

Va a sus versos como quien va a su cueva.

Juan Gelman

 

 

Desde donde caen las voces que hablan en el poema,

cae también un poco de silencio. Y ganas

 

de dar nombre al silencio, a lo que huye bajo lo que es dicho,

a lo que queda amarrado en las palabras que lo sustentan

 

– el poema, enterrado en la cueva del poema, nombrado

e innombrable. Más allá de las palabras, en la carne–

 

cerne – del sentido, como un dolor. O su penuria.

Como lo que viene a la cabeza – roe la memoria y se va.

 

Parte en parte. Lo que va al poema es pálida sombra

de lo que queda en los huesos. Grabado, en fiebre, incrustado.

 

Lo que es dicho se hace de las palabras que uno – con los días,

alguna pasión y sus armas – salva de allí. Y reparte

 

incontrolable, viento alrededor de si mismo, agua entre

los dedos, sueño y llama, “árbol sin hojas que da sombra”.

 

Lo que se ha de decir escapa: cruza el río de palabras

y llega, cada vez más seco, a la otra orilla.

 

 

13 de febrero de 2011

 

[para Reynaldo Damazio, por Gelman]

 

 

|Tarso de Melo es poeta, autor de Planos de fuga (CosacNaify/7Letras, 2005), Lugar algum (Alpharrabio, 2007) y Exames de rotina (Editora da Casa, 2008), entre otros. Abogado y profesor universitario, master y doctor en Filosofía del Derecho por la Universidad de São Paulo.

 

 

| Traducción: Joan Navarro

 

 

Λ

 

 

Poetics (1)

 

Va a sus versos como quien va a su cueva.

Juan Gelman

 

From where the voices that speaks in the poem falls,

also falls a little silence. And will

 

To give name to the silence, that escapes under of what is said, to what is tied in the words that sustain

 

- the poem, buried in the pit of the poem, named

and nameless. Beyond words,  in the flesh-

 

core -  of the meaning, as a pain. Or his hunger.

As what comes to mind - gnaws the memory and goes.

 

Partly goes. What goes to the poem is pale shadow

Of what remains in the bones. Recorded, in fever, encrusted.

 

What is said does with the words what one - with the days,

some passion and their weapons - takes from there. And shares

uncontrollable wind around itself, water between

fingers, dreams and flame, "árbol sin hojas que da sombra."

 

What is there to say escapes, crosses the river of words and arrives increasingly dry, to the other side.

 

 

February 13th, 2011

 

[to Reynaldo Damazio, for the Gelman]

 

 

|Tarso de Melo is a poet, author of Planos de fuga  (CosacNaify/7Letras, 2005), Lugar algum (Alpharrabio, 2007) and Exames de rotina (Editora da Casa, 2008), among others. Lawyer and university professor, is a Master and Doctor of Philosophy of Law from Universidade de São Paulo.

 

 

| Translation: Rogério de Medeiros Francisco

 

 

Λ

 

 

Poétiques (1)

 

Va a sus versos como quien va a su cueva.

Juan Gelman

 

 

D’où tombent les voix qui parlent dans le poème,

tombe aussi un peu de silence. Volonté

 

de donner un nom au silence, à ce qui fuit sous ce qui est dit,

à ce qui reste amarré aux mots qui le soutiennent

 

– le poème, enterré dans la fosse du poème, nommé

et innommable. Au-delà des mots, dans  la chaire-

 

chœur du sens, comme une douleur. Ou sa faim.

Comme ce qui vient à l'esprit –ronge la mémoire et s’échappe.

 

S’échappe en parties. Ce qui va au poème est ombre pâle

de ce qui reste dans nos os. Enregistré, à vif, incrusté.

 

Ce qui est dit ce sont les mots que quelqu’un   – avec les jours,

certaine passion et ses armes – sauve de là. Partage

 

 incontrôlable, vent autour de soi même, eau entre

doigts, rêve et flamme, «árbol sin hojas que da sombra ».

 

Ce qui est dit s'échappe : traverse le fleuve de mots

et atteint, de plus en plus sec, l'autre rive.

 

 

le 13  février 2011

 

[pour Reynaldo Damazio, par Gelman]

 

 

|Tarso de Melo est poète, auteur de Planos de fuga (CosacNaify/7Letras, 2005), Lugar algum (Alpharrabio, 2007) et Exames de rotina (Editora da Casa, 2008), entre autres. Avocat et professeur d’université, titulaire d’une maîtrise et d’un doctorat en philosophie du droit de l’université de São Paulo.

 

 

| Traduction: Luc Roy

 

 

Λ

 

[Anna Montero]

a | entrada | Llibre del Tigre | sèrieAlfa | varia | Berliner Mauer