aviles
| entrada | Llibre del Tigre | sèrieAlfa | varia | Berliner Mauer |

 

 

[Antón Avilés de Taramancos]

Primeiro Canto
[
Primer Canto]

 

Primeiro Canto

I
 

Era o clamor universal:
gorxeaban os astros o seu canto,
e o río imenso
esfarrapaba a vaxina froital do mundo
no ámbito do Cauca.
 

Un deus sinxelo apacentaba os aerolitos
ao pé das criaturas inocentes
-branco corazón de guanábana-.
 

(Aínda o ferro non coñecía
a súa paixón máis terríbel,
e no taller escuro do espanto
un garañón a gargallada aberta
artellaba a morte total dos séculos
-doce territorio da vida-.)
 

II
 

Vén na doce cantiga da torcaza
todo o amor a me subir na illarga:
e bico os dous peitiños de María
como poidera un temporal, acaso,
bicar a flor.
 

Cómo ergo o meu estandarte de brétema
-a memoria é un can tan triste,
tan triste-.

Cómo ergo, digo, o meu estandarte de sol
e nos outeiros brúa o meu corazón,
o meu corazón
que un día afiaron afervoadamente
pola beira do mar.

E en Guacarí bebe-se o sal do mango biche
en Guacarí.

Pero de súpeto o paxaro prismacolor
ouvea como unha torre solitaria
e quixera estender o sangue ao vento
nas caneiras do Cauca.

III
 

Necesito tanta fermosura
coma un día calquera en Popaián
-pero xa ninguén ceiba
os poldros a voar
como antigamente-.

E vou derramando a miña arxila,
o vello barro occidental
na agra aberta de Palmira
no límite do tempo.
 

Ai como amo a Tuluá
onde os cóndores
esfollaron un día margaridas.

E amo o sancocho, miña nai,
e amo os trapiches
coa ternura elemental do tigre.
 

IV
 

Non hai regreso, avoa,
nunca
regresa o mesmo home
ao mesmo sitio.

O lobo do deserto
perdeu a túa voz,
e a auga clara da túa man
non apaga a saudade revertida.

Todos os rumbos, todos os navíos
levan-me ao grande río a renacer:

No ámbito do Cauca.

                                                          [Cantos caucanos
, Xerais, Vigo, 2003]

Δ

Canto Primero

I

Era el clamor universal:
trinaban los astros su canto,
y el río inmenso
resquebrajaba la vagina frutal del mundo
en el ámbito del Cauca.

Un dios sencillo apacentaba a los aerolitos
al pie de las criaturas inocentes
-blanco corazón de guanábana-.

(Todavía el hierro no conocía
su pasión más terrible,
y en el taller oscuro del espanto
un garañón a carcajada abierta
preparaba la muerte total de los siglos
-dulce territorio de la vida-.)

II

Viene en el dulce canto de la torcaz
todo el amor subiéndome a la ingle:
y beso los dos pechos de María
como pudiera un temporal, acaso,
besar la flor.

Cómo elevo mi estandarte de bruma
-la memoria es perro triste,
tan triste-.
Cómo elevo, digo, mi estandarte de sol
y en las colinas ruge mi corazón,
mi corazón
que un día afilaron vehementemente
en la orilla del mar.
Y en Guacarí se bebe la sal del mango biche
en Guacarí.
Pero de pronto el pájaro prismacolor
aúlla como una torre solitaria
y quisiera extender la sangre al viento
en los canales del Cauca.

III

Necesito tanta hermosura
como un día cualquiera en Popaián
-pero ya nadie suelta
los potros a volar
como antiguamente-.
Y voy derramando mi arcilla,
el viejo barro occidental
en el agro abierto de Palmira
en el límite del tiempo.

Ay, cómo amo a Tuluá
donde los cóndores
deshojaron un día margaritas.
Y amo el soncocho, madre mía,
y amo los trapiches
con la ternura elemental del tigre.

IV

No hay regreso, abuela,
nunca
regresa el mismo hombre
al mismo sitio.
El lobo del desierto
perdió su voz,
y el agua clara de tu mano
no apaga la morriña revertida.
Todos los rumbos, todos los navíos
me llevan al gran río a renacer:
En el ámbito del Cauca.

          [Versió de X.M. Dobarro Paz, en Poesía gallega contemporánea, Litoral 1996]

Δ

 

| entrada | Llibre del Tigre | sèrieAlfa | varia | Berliner Mauer |