peter

| entrada | Llibre del Tigre | sèrieAlfa | varia | Berliner Mauer |

 

 

 

 

[Peter Rühmkorf]

 

Hymne
[
Himne]

      

       Hymne

    Völlig im Einklang mit diesem Satze Hamanns,
    daß der purpurne Mantel des Genius
    nur den blutigen Buckel ebendesselben verdecke,
    (sehr fein beobachtet!)
    justiere ich meinen Hintern auf dem Hocker von Riemerschmidt:
    Ja!
    in meiner Branche ist Glut und Finsternis durchaus der Umgang!
    Zwischen Geburt und Beil halte ich mich
    meinem Zeitalter zur Verfügung.
    Ein klarer Kopf hat sich auf meinen Schultern konstituiert,
    voll süßen Grimms
    auf die hierorts gehandelten Sitten:
    wie es speckgeknebelten Halses von Freiheit quäkt:
    kein Stroh zu gemein, kein Arm unerschwinglich,
    und dem man das Licht noch vorkaut, er mietet
    den Streifen Abendlandes vor meiner Türe.
    Der unter solchen Umständen zu singen anhebt,
    was bleibt ihm zu preisen?
    was wäre, he-denn, eines erhobenen Kopfes noch wert?
    Trainiert und geflügelt
    nahet der Gauner im Glück:
    eine schöne Gesellschaft möchte sich maßnehmen lassen,
    zwischen Hacke und Schnauze: Erhabenheit!
    Dahinter der Mond, wenn ihm der Tran,
    Tran, hell wie Tau, aus zerlassener Locke träuft;
    schöneres Bild eines Hochkommens, handkoloriert - gemach!
    gemach, Señores,
    euch laß ich den Tiger tanzen!
    Aber nun:
    die ihre Schwäche nicht adelt,
    halten um Lieder an;
    brav unter ihre Dächer geduckt,
    wie sie die Peitsche zu unansehnlichen Brüdern gekämmt hat:
    Kumpel!
    mach uns ein Lied!
    der du als eins unter anderen
    hungriges Hündlein bist,
    mit den Lüsten der Hündlein
    u-hund
    dem trauten Wauwau eines allen gemeinsamen Grundgesanges -
    Ihr Jecke, das ist, was einem in Deutschland das Hirn
    an die Decke treibt:
    rührt euer Klinkerherz andres als Schuß und Schlag,
    oder:
    wo ich euch aufspiel, legt ihr da mit Axt an?
    Deutschland1 - Deutschland2
    hier wird mir kein Bruder geworfen;
    hier steht die Luft, wie die Torheit stolz auf der Stelle tritt.
    Zwar
    mit Forsythia führt sich auch diesmal wieder der Lenz ein,
    mit Rosenbändern,
    aber Träne auf heißen Stein ist des Wackeren Jammer!
    Ach, wodenn träfen sich Zweie im stillen Anschaun des Monds, gleich
    in Erörterung der kernwaffenfreien Zone?
    Woooooo,
    liebende Freunde und reflektierende,
    drängte hoffnungsvoller nach vorn die Verfeinerung?
    Daß des Edlen «Avanti» mächtig aufkläre unter den Irdischen,
    ihrer Schwalben Geleit, gütlichem Sommer zu -
    Oh Ihr Gefährten,
    unsichtbar noch, aber im Dunkel schon ausgespart,
    aus dem Schlamm des Vaterlandes erhebt euch!
    Die Unmuts-Zunge rührt,
    froh der Anfechtung und eines Zornes voll.
    Daß ein künftig Geschlecht euch anständig spreche.
    Größe von eurer Größe zu nennen weiß
    und Nein von Eurem Nein.

    Δ

       Himne

    Completament d'acord amb aquella frase de Hamann
    que el mantell de porpra del geni
    no fa més que tapar la gepa sangosa del mateix,
    (molt subtilment observat!)
    ajusto el meu cul al tamboret de Riemerschmidt:
    Sí!
    Al meu ram, ardor i tenebres són el tracte completament normal!
    Entre naixença i destral me mantinc
    a la disposició de la meva època.
    Un cap clar s'ha constituit entre les meves espatlles,
    ple de dolça ràbia
    sobre els costums que ací es trafiquen:
    com amb colls emmordassats de cansalada rauquen de llibertat:
    no hi ha palla massa vil, cap braç que no fos comprable,
    i aquell, a qui encara donen la llum premastegada, es lloga
    el tros d'occident davant la meva porta.
    Qui sota aquestes circumstàncies comença el càntic
    què li queda per lloar?
    Què, ep-doncs, valdria la pena d'un cap enlairat?
    Entrenat i alat
    s'apropa el lladre sortós:
    una bella societat desitja que li prenguin mides,
    entre taló i morro: sublimitat!
    I al darrere: la lluna, quan l'oli de peix,
    oli de peix, clar com la rosada, li goteja del ris desfet;
    més bella imatge d'un ascens, acolorida a mà - tranquils!
    tranquils, señores,
    us faig ballar el tigre!
    Però ara:
    aquells, que no ennobleix la seva feblesa,
    demanen cançons;
    manyagament s'arrauleixen dessota les teulades,
    així com, pentinats a fuetades, s'han fet germans poc vistosos.
    Colega!
    Fes-nos una cançó!
    Tu, qui com un entre d'altres
    ets un gosset afamat,
    amb els desitjos dels gossets
    i-hiii
    el guau-guau familiar d'un cant de base comú
    Idiotes, és això que a Alemanya ens fa pujar
    el cervell al sostre:
    hi ha res que commogui el vostre cor de rajoles a mes de tret i cop,
    o bé:
    on jo canti per a vosaltres, puc comptar amb les vostres destrals?
    Alemanya1 - Alemanya2
    aquí no se'm llença cap germà;
    aquí està immòbil l'aire, i l'estultícia marca el pas, tota orgullosa.
    És cert,
    enguany com cada any, amb la forsícia torna a arribar la primavera,
    amb vetes de roses,
    però la llàgrima sobre la pedra calenta és la pena de l'honrat!
    Ai! on trobariem dos, ara en quieta contemplació de la lluna,
    i, de seguida,
    en discussió sobre la zona no-nuclear?
    Ooooon,
    que estimeu, amics, i reflexioneu,
    empentejaria endavant amb més optimisme el refinament?
    Que l'«Avanti» del noble ilustri fort entre els terrenals,
    l'escorta de les seves orenetes, vers un estiu benevolent
    Ah, vosaltres, companys,
    invisibles encara, però ja deixats en blanc a la fosca,
    del fang de la pàtria alceu-vos!
    La llengua de l'enuig es mou,
    contenta de la impugnació i plena d'una sola ràbia.
    Que una raça futura us decentifiqui.
    Que sàpiguen anomenar la grandesa de la vostra grandesa
    i el «no» del vostre «no».

    [Tradució catalana de Hans-Ingo Radatz]

    Δ

| entrada | Llibre del Tigre | sèrieAlfa | varia | Berliner Mauer |